Po trudnym dla polskiej muzyki weekendzie koncerty EABS i New Cage mogą pomóc w ukojeniu nerwów. Trzonem ich twórczości jest bowiem pamięć o muzycznych geniuszach i ukłon w ich stronę.

Rekonstrukcja i dekonstrukcja. Dwa przeciwległe semantycznie hasła w twórczości obu zespołów stanowią muzycznie uzupełniającą się pętlę. EABS – ELECTRO ACOUSTIC BEATS SESSIONS, czyli gwiazda dzisiejszego wieczoru, używa ich opisując swoją twórczość. Są pokoleniem wywodzącym się muzycznie z hip-hopu, ale odnoszącym się do macierzy tego gatunku. To głos pokolenia, które dzięki muzyce rap dotarło do inspiracji tego gatunku – jazzu, funku, soulu i innych czarnych brzmień. Posłużyli się więc instrumentami elektronicznymi i gramofonem, ale dodali do tego trąbkę i inne klasyczne instrumentarium. I odwrócili kolejność nagrywając „Repetitions”, płytę jazzową inspirowaną tym, co pojawiło się na muzycznej linii czasu po powstaniu jazzu. Od elektroniki po hip-hop. Filarem, na którym opiera się ta muzyczna konstrukcja, jest twórczość KRZYSZTOFA KOMEDY.

W podobny sposób można opisać grupę NEW CAGE. Trio zwraca się w swoich działaniach w stronę muzyki, której kolebką są Stany Zjednoczone: amerykańskiego folku, country, noise, elektroniki czy rocka psychodelicznego. Leitmotivem wydanej przez New Cage płyty „Wszystko Jutro” jest twórczość JOHNNY’EGO CASHA. Tyle tylko, że członkowie zespołu postanowili zrobić trochę na przekór oczekiwaniom i stereotypom związanym z muzyką tego wykonawcy. Do dekonstrukcji jego utworów wykorzystali dostępne dziś technologiczne zdobycze. Stanęli też w opozycji do twierdzenia, że repertuar artysty może wykonywać tylko mężczyzna i przed mikrofonem postawili kobietę (Joanna Halszka Sokołowska). Na koniec zinterpretowali twórczość muzyka po swojemu i dorzucili do tego kilka autorskich kompozycji trzymających się klimatu.

Całość jest jak naszpikowana technologią maszyna, dzięki której możemy przenieść się do poprzedniego stulecia. I wcale nie kłuje nas w oczy paradoksalność tego zjawiska.

Jacek Słowik, „Głos Dwubrzeża”

« Wciąż bardziej obcy Alba – cudo włoskiego kina »