„Malarstwo Weroniki Naszarkowskiej-Multanowskiej łączy w sobie przemyślaną formę, w której złożona gra koloru i płaszczyzny zderza się z figuratywną prostotą, wręcz zamierzoną naiwnością.

Intencjonalny brak perspektywy klasycznej tworzy napięcie między kolorami. Te natomiast budują wyraźne relacje przestrzenne między obiektami. Bogato dekorowane wnętrza z obrazów malarki są scenografią dla znajdujących się tam obiektów. Owoce, warzywa, zwierzęta, meble, kwiaty w wazonie, obrazy portretowe, a nawet kamienice Kazimierza wyglądające jak tekturowe modele, można postrzegać jak przypadkowo porzucone rekwizyty teatralne. A może to ślady ludzkiej krzątaniny pozostawione w chwilowym pośpiechu. A może pamiątki z podróży, którymi otacza się ten, kto właśnie wyszedł. Można podejrzeć czyjąś codzienność. Jakby życie zatrzymało się, pokazując chwilę, która nie chce umknąć. Najbardziej zaskakujące wśród tych wewnątrzobrazowych rekwizytów mogą być obrazy – są przecież w treści obrazu integralną jego częścią, a jednocześnie same w sobie stanowią odrębny świat. Przedstawianie obrazu w obrazie to jedna z tradycji malarskich. Wewnątrz obrazów Naszarkowskiej-Multanowskiej są więc obrazy przedstawiające m. in. pejzaż Kazimierza czy portret kobiety. Zawieszone na ścianach namalowanych wnętrz tworzą swoisty rebus. Co widzi kobieta z portretu w obrazie siedząc tyłem do odbiorcy? Czy jedna z kazimierskich kamienic opuściła rynek i postanowiła stanąć na łące?

W obrazach Naszarkowskiej-Multanowskiej zaciera się granica między wymiarami przestrzeni. Tapiserie, kotary, nakrycia stołu współpracują wzajemnym bogactwem ekspresyjnych zdobień tworząc mozaikę barw i konturów, choć pozornie wyglądają jak spontanicznie zestawione kolorowe elementy uwięzione w szkiełku kalejdoskopu. Gdy ogląda się to malarstwo, przychodzą na myśl zarówno twórcy dwudziestowieczni, np. Henri Matisse (1869-1954) czy Pegeen Veil Guggenheim (1925-1967) jak i twórcy dawni, np. David Teniers (1610-1690). Malarka posługuje się techniką gwaszu na płótnie osiągając zdumiewające efekty. Zupełnie jakby wycinanki Matisse’a przybrały nową jakość tworząc melanż z jego najbardziej dekoracyjnymi obrazami. Szczególnie jednak malarstwo Pegeen jest tym, z którym obrazy Naszarkowskiej-Multanowskiej korespondują zarówno w swej dekoracyjności, jak i w potraktowaniu tematu melancholii. To obrazy, w których świat barwnych form przestrzennych jest pełen niedopowiedzeń.” (Daniel Jerzy Żyżniewski)

WERNISAŻ | 29 lipca, 16:00
FINISAŻ | 1 sierpnia, 19:30
TERMIN | 29 lipca – 1 sierpnia, 11:00-18:00
MIEJSCE | Mięćmierz, Galeria Klimaty
WSTĘP WOLNY